Sancaktepe’ye doğru yol alıyoruz. Hava hayli davetkâr. Geniş boş bir arazi önünde duruyor eşim. Serçeler, kargalar… Bir adam kurumuş ekmek…
Denizden gelen esintilerle Ağustos’a rağmen baharı hatırlatır bir gün yaşıyoruz. Rüzgâr esiyor. Bulut havaya denk, mavi gökyüzüne yakışmış… Sabahın erken…
Dağ şöyle bir aşağıya bakmış: Uzanan ovalar, vadiler, akan nehir, hayvanlar, ağaçlar, çiçekler ne kadar küçük kalıyorlarmış ayaklarının altında. Aniden…
Ben Büyük denizlerin yolcusu, Uçsuz bucaksız sahiller tanır beni; Mesafelere sığmaz kanadım. Her ufukta ayrı mana, Sonsuzu deler gövdem. Bana…
Nerede olursa olsun alıyorum, insan gibi insan olmanın kokusunu. Gül kokusunu aldığım gibi. Ruhlar da aynı bahçeye benziyor. İçinde dolaştıkça…
Gökyüzüne bakın. Kendi kendinize sorun: Yedi mi? Yemedi mi? Ne kadar çok şeyin değiştiğini göreceksiniz… Hiçbir büyük bunun ne kadar…
Ne garip, bütün yaşamım, bir anda tek bir noktada toplandı. Anılarımı toparlayıp bağladım. Hiçbir işe yaramayacaklar artık. Kimsenin işine yaramayacaklar.…
Annemin oturduğu yer, İstanbul’un eski köylerinden. Şimdi ise kalabalık bir şehir gibi. Dedemin 40’lı yıllarda buraya yerleşerek gözden ırak bir…
Ve altı yıl geçip gitti bile. Bu öyküyü kimseye anlatmadım. Döndüğümde beni karşılayan dostlarım beni hayatta gördüklerinden dolayı mutluydular. Ben…
Ümit, atın olsa; ama binicisi yoksa hedefini bulabilir mi? Ümit, doruktan doğan güneşin olsa; perdeni açmazsan gözlerinde gülebilir mi? Ümidi…