Ezan okunuyor. Saba makamı… Anlamı gibi gündoğusundan esen hafif rüzgar, rahmetle sarıyor her yanı. Zerrelere gözle göremediğimiz; ama ruhumuzda duyduğumuz…
Gökyüzüne bakın. Kendi kendinize sorun: Yedi mi? Yemedi mi? Ne kadar çok şeyin değiştiğini göreceksiniz… Hiçbir büyük bunun ne kadar…
Ne garip, bütün yaşamım, bir anda tek bir noktada toplandı. Anılarımı toparlayıp bağladım. Hiçbir işe yaramayacaklar artık. Kimsenin işine yaramayacaklar.…
Annemin oturduğu yer, İstanbul’un eski köylerinden. Şimdi ise kalabalık bir şehir gibi. Dedemin 40’lı yıllarda buraya yerleşerek gözden ırak bir…
Ve altı yıl geçip gitti bile. Bu öyküyü kimseye anlatmadım. Döndüğümde beni karşılayan dostlarım beni hayatta gördüklerinden dolayı mutluydular. Ben…
Ümit, atın olsa; ama binicisi yoksa hedefini bulabilir mi? Ümit, doruktan doğan güneşin olsa; perdeni açmazsan gözlerinde gülebilir mi? Ümidi…
Bu dünya hayatı her varlık için bir hicret. Yaradan’dan geliyoruz dünyaya. Dünyadan yine Yaradan’a dönüyoruz. Bebek doğduğundan, çekirdek ve tohum…
Pilot Exupéry’nin kabuklaşmış bedeninde sıkışan ruhunun duası, onu çöle düşürdü. Ki bu duru ortamda dünyanın aldatıcılığına sırtını çevirip kendine dönebilsin.…
Çağımızda insan, birbirini tüketen bir mekanizmaya döndüğünden beri, kendinden, kendi türünden öylesine uzaklaşıyor ki… Ezilen, bir kenara atılan duygularıyla başka…
İstanbul’un dünyaya bakan yüzü ne kadar yorgun ve suskun. Bir köşede oturup, “Seni dinliyorum.” desem, kim bilir neler anlatacak? Gittikçe…